Με βάση δημοσιεύματα του τελευταίου διαστήματος, το ελληνικό “αμυντικό σύστημα” εμφανίζεται να είναι “προγραμματισμένο” να προχωρήσει σε συγκεκριμένη επιλογή στον τομέα του τυφεκίου. Οι αναφορές θέλουν να έχει ήδη αποφασιστεί να προχωρήσει συνεργασία με το Ισραήλ για το τυφέκιο Tavor. Πρώτο ερώτημα που αξίζει να τεθεί, είναι εάν έχει ερωτηθεί η στρατιωτική ηγεσία. Διότι οι πρώτες σχετικές ερωτήσεις δεν παρήγαγαν σαφείς απαντήσεις…
Εάν θεωρήσουμε ότι το ενδιαφέρον αφορά τουλάχιστον 100.000 τυφέκια για τον Ελληνικό Στρατό, τότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι σε βάθος δεκαετίας θα δαπανηθούν περί τα 100 εκατομμύρια ευρώ. Ορισμένοι βάζουν τον πήχη ακόμα ψηλότερα, καθώς οι πιέσεις με συνηθισμένα επιχειρήματα θα είναι πολύ μεγάλες.
Στον πιο άμεσο αντίκτυπο μιας τέτοιας ενέργειας όμως, οι Έλληνες στρατιώτες θα παρελαύνουν με το νέο τυφέκιο που θα έχουμε βαφτίσει “εθνικό”, αλλά στην ουσία θα κοροϊδευόμαστε για μια ακόμα φορά μεταξύ μας. Η ουσία είναι το ποσό που θα έχει επενδυθεί από τη χώρα, αν θα έχει επενδυθεί με τον βέλτιστο τρόπο.
Το ερώτημα είναι αμείλικτο: Αν ρωτούσε κανείς την στρατιωτική ηγεσία “τι θεωρείτε κρίσιμο να αγοράσουμε από το Ισραήλ”, αλήθεια πιστεύουμε πως υπάρχει στέλεχος με σώας τας φρένας ο οποίος θα απαντούσε “χρειαζόμαστε ισραηλινό τυφέκιο” για το οποίο θα πρέπει αν επενδυθούν άμεσα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ;
Και πρόκειται για ερώτημα που θέτει ένας ιστοχώρος που έχει ως σταθερή γραμμή την προαγωγή των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων σε όλα τα επίπεδα, με ιδιαίτερη έμφαση στο αμυντικό. Τις στρατηγικές σχέσεις τις προωθεί μια χώρα όμως όταν επιδεικνύει σοβαρότητα.
“Αυτό θέλετε; Αυτό πάρτε”, θα είναι η απάντηση προφανώς. Τα συμπεράσματα που θα εξαχθούν όμως, δεν θα είναι και πολύ βοηθητικά στην προσπάθεια να προωθηθεί η εικόνα μιας Ελλάδας που θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως σοβαρός και υπολογίσιμος στρατηγικός εταίρος.
Σε πολιτικό επίπεδο, δεν χωράει αμφιβολία ότι το Ισραήλ είναι μια χώρα κομβική για την εθνική ασφάλεια του Ελληνισμού, της Ελλάδας και της Κύπρου. Γι’ αυτό και θα είναι από τους πρώτους σταθμούς στις επίσημες επισκέψεις του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, μόλις αρθούν οι περιορισμοί λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.
Ειδικότερα εμείς στο DP, έχουμε πολλάκις επιχειρηματολογήσει υπέρ της σημασίας υλοποίησης εμβληματικών εξοπλιστικών προγραμμάτων σε διμερές επίπεδο με σκοπό να αποδειχθεί ότι “we mean bussines”. Και ασφαλώς επιμένουμε σε όλα όσα έχουμε κατά καιρούς γράψει.
Όμως, εάν υποτεθεί ότι έχουμε το ποσό των 100 εκατομμυρίων ευρώ για να δαπανήσουμε σε βάθος δεκαετίας και με δεδομένους τομείς όπου η ισραηλινή αμυντική βιομηχανία διαθέτει συστήματα που μπορούν να κάνουν τη διαφορά με την Τουρκία, σοβαρά μιλάμε ότι η επένδυση σε τυφέκιο είναι ορθολογική; Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν υποστηρίζει κανείς ότι είναι ένα κακό τυφέκιο. Σε καμία περίπτωση.
Να πιάσουμε τον τομέα της πυραυλικής τεχνολογίας μήπως και να αναλύσουμε βλήματα που θα προκαλούσαν πονοκέφαλο στην Τουρκία στα χέρια του Στρατού, του Ναυτικού ή της Αεροπορίας; Σε τελική ανάλυση, είναι δυνατόν από την ευρεία γκάμα προϊόντων τεχνολογίας αιχμής του Ισραήλ, οι Ένοπλες Δυνάμεις ενός κράτους – μέλους του ΝΑΤΟ, να ενδιαφέρονται για… τυφέκιο;
Διότι τελικά Tavor θα χρειαστούμε, δεν θα είναι όμως τυφέκιο… Αυτό είναι όμως το λιγότερο. Πλημμελώς -στην καλύτερη περίπτωση- εξετασμένες εξοπλιστικές πρωτοβουλίες, εάν υποτεθεί ότι αποτελεί θέμα που θα τεθεί στις πρωθυπουργικές επαφές στο Ισραήλ, μάλλον θα εκθέσουν, παρά θα ωφελήσουν την ελληνική πλευρά. Θα επανέλθουμε.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου