Πριν από λίγο διαβάσαμε αυτό που ακολουθεί και το αναπαράγουμε διότι μας εντυπωσίασε…
Ο ενθουσιασμός των Ελλήνων να φύγουν για το μέτωπο έχει τις ρίζες του σε ουσιαστικές και κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που είχαν προηγηθεί: O Μεταξάς είχε καταφέρει να ανασυγκροτήσει την ελληνική κοινωνία, εμπνέοντας εμπιστοσύνη, όραμα και κοινωνική συνοχή. Σε τρία χρόνια πάρθηκαν ριζοσπαστικές αποφάσεις όπως η ίδρυση του ΙΚΑ και το οχτάωρο. Από το ΄36 ως το ΄38 ιδρύθηκαν 567 εργοστάσια και η ελληνική οικονομία οδηγούνταν σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, καλύπτοντας τις απώλειες από τη χρεοκοπία του 1932.
Η εθνική ανάταση είχε ήδη ξεκινήσει και δεν δημιουργήθηκε μόνο από την αίσθηση του κοινού κινδύνου, ενόψει της ιταλικής εισβολής. Με λίγα λόγια ο Μεταξάς είπε το «όχι» γιατί ήξερε καλά δύο πράγματα: ότι το μέλλον της Ελλάδας ήταν στη συμμαχία των Άγγλων και ότι ο ελληνικός λαός τον πίστευε και θα τον ακολουθούσε. Το γράμμα του Ζαχαριάδη στις 31 Οκτωβρίου, (δεν ήταν πλαστό) που καλεί το λαό σε σύμπνοια απέναντι στον κοινό αγώνα και δηλώνει στήριξη στον Μεταξά, αποδεικνύει πολλά.
Έτσι λοιπόν αντιμετωπίζονται οι μεγάλες προκλήσεις της ιστορίας. Μόνο όταν αισθάνεται η κοινωνία την ασφάλεια και την αίσθηση της ανάτασης, μπορεί να συμπράξει σε κοινούς αγώνες.
Για σκεφτείτε, σήμερα πως θα ξεκινούσαμε για κάποιο μέτωπο με αρχηγό του κράτους τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά ή ακόμα χειρότερα τον Τσίπρα…
Όμως, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κανείς να στηρίζει καθεστώτα 4ης Αυγούστου για να πετύχει την εθνική ανάπτυξη. Το χειρότερο για τις δικτατορίες, εκτός των άλλων, είναι ότι δίνουν την ευκαιρία στα ποντίκια να βγουν απ’ τις τρύπες τους και να περιμένουν την πτώση για να αναδειχθούν σε ήρωες. Η δημοκρατία είναι δύσκολη υπόθεση και για να λειτουργήσει σωστά θέλει ικανούς πολιτικούς αλλά πολύ περισσότερο ικανούς πολίτες.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου