Στον πόλεμο τριών ημερών χτίστηκαν καριέρες, αλλά… τώρα τι κάνουμε;

Η Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2025 είναι σημαδιακή ημέρα λόγω της επετείου της τραγωδίας των Τεμπών, των μεγαλειωδών συγκεντρώσεων των πολιτών που ζητούν το πολιτικό σύστημα, οι θεσμοί και ο κρατικός μηχανισμός να πάψουν λειτουργούν υπό καθεστώς περιορισμένης ευθύνης, αλλά και τα όσα διαμείφθηκαν και μάλιστα δημοσίως, κατά την επίσκεψη του προέδρου Ζελένσκι στον Λευκό Οίκο του νέου… σερίφη Ντόναλντ Τράμπ.

Για την κυβέρνηση και γενικότερα για το πολιτικό σύστημα της χώρας θα έπρεπε να σημάνει κόκκινος συναγερμός. Η μέχρι τώρα πολιτική ασφάλειας της χώρας που στηριζόταν στο περιβόητο «7 προς 10» (την αναλογία στη χορήγηση αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας σε Ελλάδα και Τουρκία κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου), στην μεταψυχροπολεμική εξέλιξή του, την «πυροσβεστική» παρέμβαση στα ελληνοτουρκικά για την εκτόνωση μιας κρίσης (π.χ. Ίμια) και τα τελευταία χρόνια ως προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ, βρίσκεται πλέον στο κενό.

Αν οι ΗΠΑ αποχωρούν από την Ευρώπη, τότε δεν υφίσταται ανάγκη προκεχωρημένου φυλακίου, η αμερικανική βοήθεια τα τελευταία πέντε χρόνια αφορά πεπαλαιωμένα και μη λειτουργικά συστήματα («σαπάκια») που παραχωρούνται δωρεάν αλλά υπέχουν σημαντικά κόστη ενεργοποίησης ενώ οι προμήθειες νέας κατασκευής υλικού αμερικανικής προέλευσης θεωρούνται… υποχρέωση από τη νέα ηγεσία του Λευκού Οίκου.

Λαμβανομένων υπόψη αφενός των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της προσωπικότητας του Αμερικανού προέδρου, σε συνδυασμό με τις προσωπικές και οικονομικές σχέσεις μεταξύ Τραμπ και Ερντογάν, η πιθανότητα «αναγόρευσης» του δεύτερου ως τοποτηρητή στην ευρύτερη περιοχή δεν μπορεί -και ούτε πρέπει- να αποκλεισθεί, όσο κι αν θεωρείται απομακρυσμένη. Παρά την ύπαρξη ισχυρών αντεπιχειρημάτων.

Στην -έστω απίθανη με τα δεδομένα του τελευταίου διαστήματος και σε τακτικό επίπεδο- περίπτωση που επανεμφανιστεί οποιαδήποτε τάση βελτίωσης των σχέσεων της Τουρκίας με τον -με μεγάλη διαφορά- πιο στενό σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή, το Ισραήλ, κάτι που έχει ξανασυμβεί, η εικόνα για την ελληνική ασφάλεια θα έχει περιπλακεί επικίνδυνα.

Πλέον, στην κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα από πλευράς πόρων οικονομικών και ανθρώπινων, η μόνη εναλλακτική βρίσκεται στην Ευρώπη, παρά τα όσα έχουν προηγηθεί τη δεκαετία των μνημονίων. Ο λόγος είναι ότι η Ευρώπη καλείται να αναλάβει εξ ολοκλήρου το βάρος της άμυνάς της και ταυτόχρονα καλείται εμμέσως να καταβάλλει λύτρα (μέσω της αύξησης των αμυντικών δαπανών στο 5%) προμήθειες αμερικανικής προέλευσης οπλικών συστημάτων.

Έχει προϋποθέσεις…

Αυτό φυσικά προϋποθέτει μια Ευρώπη που θα προσδιορίσει τα συμφέροντα ασφαλείας της με σαφήνεια, άρα και την πολιτική της απέναντι στην Τουρκία. Αυτή η παράμετρος είναι επίσης κομβική για να εκτιμηθεί το κατά πόσον η ευρωπαϊκή εναλλακτική υφίσταται ή όχι για την ελληνική ασφάλεια. Όλα αυτά, φυσικά δεν συνεπάγονται ρήξη με τις ΗΠΑ και μάλιστα άμεσα, όπως άλλωστε ολική ρήξη δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε ανάμεσα στις δυο πλευρές του Ατλαντικού.

Σημαίνει όμως προετοιμασία για τη σχεδίαση και υλοποίηση εναλλακτικής εθνικής στρατηγικής που θα εδράζεται στην ΕΝΙΑΙΑ ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική και άμυνα. Προφανώς πρόκειται για μακροπρόθεσμη προοπτική αλλά αποτελεί σώφρονα επιλογή. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις προμήθειες οπλικών συστημάτων που αποτελούν σχέση άμεσης εξάρτησης και δεσμεύουν τη χώρα για δεκαετίες, η επανεξέταση τους υπό το πρίσμα της ανωτέρω δυσμενούς προοπτικής επιβάλλεται να αρχίσει άμεσα.

Απαιτείται επανασχεδίαση της εθνικής άμυνας σε νέα βάση όπου οι νατοϊκές πιστοποιήσεις και διμερείς με τις ΗΠΑ συνεκπαιδεύσεις δυνάμεων για «πόλεμο τριών ημερών», επί των οποίων στηρίχθηκαν, ή ακόμα και κτίστηκαν καριέρες («είμαι ο άνθρωπος σας»… και ο νοών νοείτω), θα αντικατασταθούν από τη συστηματική ανάπτυξη δυνάμεων ικανών για χρονικά παρατεταμένες υψηλής έντασης επιχειρήσεις.

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.