ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΗΣ
Έστω με ολιγοήμερη καθυστέρηση, να ευχηθούμε στους αναγνώστες καλό μήνα, αλλά και καλό κουράγιο! Από την Πρωτομαγιά, να μην το ξεχνάμε, έχει τεθεί σε ισχύ ο νέος ποινικός κώδικας. Υπό το πρόσχημα του ελέγχου των μέσων και των διαδικασιών διασποράς ψευδών ειδήσεων, η λογοκρισία και η αυτολογοκρισία κάθε κριτικής φωνής που αμφισβητεί τις ολοκληρωτικές πρακτικές χειραγώγησης της κοινής γνώμης, θα οδηγήσει κάθε έκφραση κοινωνικής αγανάκτησης για την κοινωνική και πολιτική παρακμή της κοινωνίας μας στην σιωπή.
Το φίμωμα, το καπάκωμα της κοινωνικής κατσαρόλας που “βράζει στο ζουμί της”, ενισχύεται άλλωστε από τις αυταρχικές δηλώσεις του ίδιου του Υπουργού Δικαιοσύνης: «όποιος εναντιώνεται στο κράτος ισοπεδώνεται». Δεν μας είπε ο Υπουργός τι ακριβώς συμβαίνει όταν ένα αυταρχικό και ασύδοτο κράτος τα βάζει με τους πολίτες του και τους αδικεί. Τους Έλληνες λόγου χάρη πολίτες, που σήμερα βιώνουν την υπαρξιακή τους κρίση όχι πια σαν “αετοί χωρίς φτερά”, αλλά ζαρωμένοι στον καναπέ τους, κουλουριασμένοι στη γωνιά τους σαν δαρμένα σκυλιά.
Τους πολίτες, που όταν είναι απλώς υποψιασμένοι για τις πρακτικές του καθεστώτος, στιγματίζονται για τις υποψίες τους σαν συνωμοσιολόγοι. Τους πολίτες που αφήνουν τους προοδευτικούς (ή και “αριστερούς”) διανοούμενους να ομιλούν με τη δέουσα προσοχή και –αφηρημένη, ιδεολογικά ασφαλή ή γενικόλογη– “πολιτική τους ορθότητα” για τις διάφορες εκφάνσεις της υπαρξιακής κρίσης του Ελληνισμού. Πλην βεβαίως εκείνης που θα ερμήνευε κάπως καλύτερα το “ζάρωμα στον καναπέ” ως συγκεκριμένο ιστορικά ψυχοπολιτικό γεγονός και κοινωνιοπολιτισμική πραγματικότητα.
Τους συντηρητικούς πολίτες να ψαρεύουν πολιτική υποστήριξη από τους θολούς συνειδησιακούς κύκλους των “δαρμένων σκυλιών”, με την παραδοσιακή βέβαια αντικομμουνιστική υστερία τους. Μέχρι που κάποιος, ίσως συμπαθής, αλλά ανεκδιήγητα επιφανειακός και βαθιά ανιστόρητος αναλυτής, έφτασε να παρομοιάζει τον προσχηματικό “woke-αντιφασισμό” του καθεστώτος Μητσοτάκη με εκείνον τον σταλινογενή του Χότζα, του Μάο ή του Κάστρο!
Για ποιο κράτος μιλούμε;
Από την άλλη, για ποιο ακριβώς κράτος μιλάει ο κ. Υπουργός; Όχι βέβαια για το αποδυναμωμένο εθνικό αστικό κράτος, το τόσο ταλαιπωρημένο από τις πολιτικές, οικονομικές και πολιτισμικές διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης. Μάλλον μιλάει για το μεταμνημονιακό, αποικιοκρατούμενο, ελληνόφωνο, μεταεθνικό “κράτος” που βρίσκεται στα όρια της διάλυσης και χαρακτηρίζεται από την πολύμορφη κρίση του συνόλου του θεσμικού του συστήματος: Από την Προεδρία της “Δημοκρατίας” μέχρι τα επίσημα, συστημικά Μίντια. Από τη “Δικαιοσύνη” ως τη Δημόσια “Υγεία”. Από τη Δημόσια “Παιδεία” ως την Εκκλησία. Από το “Κοινοβούλιο” ως την “Εθνική” Άμυνα, τα Σώματα “Ασφαλείας” και την “Προστασία του Πολίτη”.
Όσο περισσότερος κόσμος παίρνει χαμπάρι την χοντροκομμένη απάτη της “δημοκρατίας” τους, αλλά κάθεται ζαρωμένος στην τρύπα του από τον φόβο των πραιτωριανών και των κατά τόπους μαφιόζων, ή εκτονώνει την οργή και την απελπισία του, βρίζοντας, χυδαιολογώντας ή βλακωδώς περιαυτολογώντας στο διαδίκτυο, τόσο περισσότερο οι νεόπλουτες ημιμαθείς “ελίτ” και οι πολιτικά ορθές “αλήτ” του καθεστώτος ανησυχούν μήπως το “πράγμα” αυτό, το προς το παρόν άμορφο και πολυδιασπασμένο, το “λαϊκίστικο”, το “ακροδεξιό”, το “πολιτικά μη ορθό” τέλος πάντων, συντονιστεί, οργανωθεί πολιτικά και ξεσπάσει κοινωνικά, με μάλλον απρόβλεπτες σήμερα συνέπειες.
Ο Υπουργός –συνειδητά ή ασυνείδητα– μιλάει λοιπόν για το τεχνοφεουδαρχικό αποικιοκρατούμενο καθεστώς που ο ίδιος υπηρετεί και τους εύλογους φόβους του. Για το κράτος των εγχώριων τοποτηρητών του αποικισμού και του εποικισμού της χώρας-χώρου που εξακολουθεί, σε πείσμα της ιστορίας του παρόντος και από κεκτημένη βραδύτητα, να αποκαλείται Ελλάδα. Καλό μήνα λοιπόν! Η Πρωτομαγιά –μην το ξεχνάμε– ήταν και είναι η επίσημη παγκόσμια μέρα γιορτής των εργαζόμενων.
Έστω με ολιγοήμερη καθυστέρηση, να ευχηθούμε στους αναγνώστες καλό μήνα, αλλά και καλό κουράγιο! Από την Πρωτομαγιά, να μην το ξεχνάμε, έχει τεθεί σε ισχύ ο νέος ποινικός κώδικας. Υπό το πρόσχημα του ελέγχου των μέσων και των διαδικασιών διασποράς ψευδών ειδήσεων, η λογοκρισία και η αυτολογοκρισία κάθε κριτικής φωνής που αμφισβητεί τις ολοκληρωτικές πρακτικές χειραγώγησης της κοινής γνώμης, θα οδηγήσει κάθε έκφραση κοινωνικής αγανάκτησης για την κοινωνική και πολιτική παρακμή της κοινωνίας μας στην σιωπή.
Το φίμωμα, το καπάκωμα της κοινωνικής κατσαρόλας που “βράζει στο ζουμί της”, ενισχύεται άλλωστε από τις αυταρχικές δηλώσεις του ίδιου του Υπουργού Δικαιοσύνης: «όποιος εναντιώνεται στο κράτος ισοπεδώνεται». Δεν μας είπε ο Υπουργός τι ακριβώς συμβαίνει όταν ένα αυταρχικό και ασύδοτο κράτος τα βάζει με τους πολίτες του και τους αδικεί. Τους Έλληνες λόγου χάρη πολίτες, που σήμερα βιώνουν την υπαρξιακή τους κρίση όχι πια σαν “αετοί χωρίς φτερά”, αλλά ζαρωμένοι στον καναπέ τους, κουλουριασμένοι στη γωνιά τους σαν δαρμένα σκυλιά.
Τους πολίτες, που όταν είναι απλώς υποψιασμένοι για τις πρακτικές του καθεστώτος, στιγματίζονται για τις υποψίες τους σαν συνωμοσιολόγοι. Τους πολίτες που αφήνουν τους προοδευτικούς (ή και “αριστερούς”) διανοούμενους να ομιλούν με τη δέουσα προσοχή και –αφηρημένη, ιδεολογικά ασφαλή ή γενικόλογη– “πολιτική τους ορθότητα” για τις διάφορες εκφάνσεις της υπαρξιακής κρίσης του Ελληνισμού. Πλην βεβαίως εκείνης που θα ερμήνευε κάπως καλύτερα το “ζάρωμα στον καναπέ” ως συγκεκριμένο ιστορικά ψυχοπολιτικό γεγονός και κοινωνιοπολιτισμική πραγματικότητα.
Τους συντηρητικούς πολίτες να ψαρεύουν πολιτική υποστήριξη από τους θολούς συνειδησιακούς κύκλους των “δαρμένων σκυλιών”, με την παραδοσιακή βέβαια αντικομμουνιστική υστερία τους. Μέχρι που κάποιος, ίσως συμπαθής, αλλά ανεκδιήγητα επιφανειακός και βαθιά ανιστόρητος αναλυτής, έφτασε να παρομοιάζει τον προσχηματικό “woke-αντιφασισμό” του καθεστώτος Μητσοτάκη με εκείνον τον σταλινογενή του Χότζα, του Μάο ή του Κάστρο!
Για ποιο κράτος μιλούμε;
Από την άλλη, για ποιο ακριβώς κράτος μιλάει ο κ. Υπουργός; Όχι βέβαια για το αποδυναμωμένο εθνικό αστικό κράτος, το τόσο ταλαιπωρημένο από τις πολιτικές, οικονομικές και πολιτισμικές διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης. Μάλλον μιλάει για το μεταμνημονιακό, αποικιοκρατούμενο, ελληνόφωνο, μεταεθνικό “κράτος” που βρίσκεται στα όρια της διάλυσης και χαρακτηρίζεται από την πολύμορφη κρίση του συνόλου του θεσμικού του συστήματος: Από την Προεδρία της “Δημοκρατίας” μέχρι τα επίσημα, συστημικά Μίντια. Από τη “Δικαιοσύνη” ως τη Δημόσια “Υγεία”. Από τη Δημόσια “Παιδεία” ως την Εκκλησία. Από το “Κοινοβούλιο” ως την “Εθνική” Άμυνα, τα Σώματα “Ασφαλείας” και την “Προστασία του Πολίτη”.
Όσο περισσότερος κόσμος παίρνει χαμπάρι την χοντροκομμένη απάτη της “δημοκρατίας” τους, αλλά κάθεται ζαρωμένος στην τρύπα του από τον φόβο των πραιτωριανών και των κατά τόπους μαφιόζων, ή εκτονώνει την οργή και την απελπισία του, βρίζοντας, χυδαιολογώντας ή βλακωδώς περιαυτολογώντας στο διαδίκτυο, τόσο περισσότερο οι νεόπλουτες ημιμαθείς “ελίτ” και οι πολιτικά ορθές “αλήτ” του καθεστώτος ανησυχούν μήπως το “πράγμα” αυτό, το προς το παρόν άμορφο και πολυδιασπασμένο, το “λαϊκίστικο”, το “ακροδεξιό”, το “πολιτικά μη ορθό” τέλος πάντων, συντονιστεί, οργανωθεί πολιτικά και ξεσπάσει κοινωνικά, με μάλλον απρόβλεπτες σήμερα συνέπειες.
Ο Υπουργός –συνειδητά ή ασυνείδητα– μιλάει λοιπόν για το τεχνοφεουδαρχικό αποικιοκρατούμενο καθεστώς που ο ίδιος υπηρετεί και τους εύλογους φόβους του. Για το κράτος των εγχώριων τοποτηρητών του αποικισμού και του εποικισμού της χώρας-χώρου που εξακολουθεί, σε πείσμα της ιστορίας του παρόντος και από κεκτημένη βραδύτητα, να αποκαλείται Ελλάδα. Καλό μήνα λοιπόν! Η Πρωτομαγιά –μην το ξεχνάμε– ήταν και είναι η επίσημη παγκόσμια μέρα γιορτής των εργαζόμενων.
Ωραία ημέρα για την έναρξη της εφαρμογής του ποινικού κώδικα!
Και αφού έπεσε μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα και το ορθόδοξο Πάσχα, είναι καλό επίσης να μην ξεχνάμε, άθεοι ή πιστοί, ότι πριν 2.000 χρόνια με τη βοήθεια των Φαρισαίων, το ρωμαϊκό καθεστώς δίκασε και σταύρωσε για διασπορά αληθών ειδήσεων κάποιον, που δηλώνοντας για προφανείς λόγους κύρους γιος του Θεού και του ανθρώπου, αγωνιζόταν για την αφύπνιση των τότε δουλικών συνειδήσεων. Δυστυχώς, η ανάσταση αυτού του Εσταυρωμένου έχει αναβληθεί από εμάς επ’ αόριστον…
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου
Δημοσίευση σχολίου