Γιατί οι ελληνικοί εξοπλισμοί έχουν πάρει διαζύγιο από τον ορθολογισμό.

ΜΙΧΑΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ
Η σχετική με την ελληνική εθνική ασφάλεια ειδησεογραφία, επικεντρώνει ξανά στο ζήτημα της αποδέσμευσης των μαχητικών F-16 Block 70 για την Τουρκία. Στο πλαίσιο αυτό, οι συζητήσεις για το τι θα συμβεί από εδώ και πέρα δίνουν και παίρνουν. Παράλληλα, η Άγκυρα συντηρεί ψηλά και την προοπτική απόκτησης των μαχητικών EF-2000 Typhoon, γνωστά ως Eurofighter.

Παρότι η συζήτηση στην Ελλάδα δεν στερείται νοήματος, καλό θα έκαναν πολιτική και στρατιωτική ηγεσία να εξηγούσαν –δια του παραδείγματος– στην κοινωνία ότι μια Ελλάδα που κοιτάζει τα του οίκου της και σχεδιάζει ορθολογικά την απάντησή της σε κάθε πρόκληση ασφαλείας-απειλή, διαβιβάζει προς κάθε ενδιαφερόμενο μήνυμα ψυχραιμίας, αυτοπεποίθησης και αυτοσεβασμού, ενισχύοντας την αποτροπή της.

Μπορεί η Τουρκία να προμηθευτεί 40 νέα F-16 Block 70 και να αναβαθμίσει άλλα 80 εκ του υφισταμένου αεροπορικού της στόλου. Με την ολοκλήρωση του προγράμματος θα έχει εξασφαλίσει έναν στόλο 120 F-16 πρώτης γραμμής. Αυτό θα επιφέρει κάποια ισορροπία με την Ελλάδα, εάν φυσικά υλοποιήσουμε επιτέλους την απόφαση για αναβάθμιση των 38 F-16 Block 50, μια υπόθεση που έχει κακοφορμίσει.

Η Τουρκία στηρίζει την αεροπορική της ισχύ στα F-16, όπως και η Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι αντιλαμβάνεται τη συγκεκριμένη λύση ως τη βέλτιστη. Γνωρίζουν καλά τα αεροσκάφη και τις δυνατότητές τους, όπως και το ότι η εισαγωγή ενός νέου τύπου σε μαζικούς αριθμούς δεν είναι απλή υπόθεση, ούτε οικονομικά ούτε επιχειρησιακά. Να σημειωθεί παράλληλα, ότι τα εν λόγω αεροσκάφη δεν τα προμηθεύθηκε με τον “αλά γκρέκα” τρόπο των πολλαπλών κατ’ αποκοπή προμηθειών. Η Τουρκία προέβη σε μαζική αρχική παραγγελία, εξασφαλίζοντας γραμμή συναρμολόγησης και υποστήριξης των αεροσκαφών, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Δηλαδή, την επιστροφή μέρους του κόστους της επένδυσης στην τουρκική οικονομία.

Ο δημοσιονομικός χώρος της Τουρκίας είναι πράγματι μεγαλύτερος του ελληνικού. Η Αθήνα διαρκώς το επικαλείται, αλλά δεν μοιάζει να απασχολεί το πολιτικό μας σύστημα το γεγονός ότι στο τέλος τα πληρώνουμε όλα ακριβότερα! Και πώς να πιστέψει κάποιος ότι σήμερα υπάρχει μέριμνα για πιο συνετή οικονομική διαχείριση, όταν δεν υπάρχει τίποτα άλλο από ρητορική; Δυστυχώς, η νοοτροπία δεν αλλάζει εύκολα.

Ελληνικοί εξοπλισμοί και σπατάλη

Ποια είναι η εμπειρία της Ελλάδας από τη δική της επιλογή; Έχει γίνει κάποια αποτίμηση; Έχουν εξαχθεί συμπεράσματα; Μήπως αυτή θα είχε μεγαλύτερη αξία κι από τα lessons learned των συρράξεων σε Ουκρανία, Γάζα, Ναγκόρνο Καραμπάχ και αλλού; Αυτό δεν έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται στο πακέτο πρωτοβουλιών που εξήγγειλε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, με γνώμονα τον εξορθολογισμό; Εάν λοιπόν η Τουρκία γνωρίζει καλά ότι η επιμονή στα F-16 είναι η βέλτιστη λύση για την αεροπορική της ισχύ, είναι δυνατόν η Ελλάδα να κωλυσιεργεί; Ταυτόχρονα, φλερτάρει βεβιασμένα με “επενδύσεις γεωπολιτικής υπεραξίας”, όπως θεωρεί την αγορά F-35, η οποία όμως δεν ανταποκρίνεται σε ένα ρεαλιστικό σχέδιο βασισμένο στα επιχειρησιακά και οικονομικά δεδομένα.

Σπατάλη δισ. ευρώ, ξανά για προμήθεια μικρού αριθμού μαχητικών, όταν αεροσκάφη παραμένουν καθηλωμένα, με δεκάδες εξ αυτών να έχουν απαξιωθεί, ενώ θα μπορούσαν να είναι υπερπολύτιμα με κλάσμα του κόστους. Δηλαδή, κινδυνεύουμε να επιλέξουμε ξανά την εκτροφή εικονικής πραγματικότητας. Πανάκριβη πανσπερμία αεροπορικών πλατφορμών, χωρίς επαρκή οπλισμό, η οποία όχι μόνο δεν θα αντιμετωπίζει τα προβλήματα άμυνας της χώρας, αλλά θα στέλνει στο επίπεδο της αποτροπής τα εντελώς λάθος μηνύματα σε φίλους και εχθρούς για τη σοβαρότητα με την οποία την αντιμετωπίζουμε…

Με απλά λόγια και συνοπτικά: Ένα ορθολογικό πρόγραμμα προτεραιοτήτων για τη βέλτιστη και βιώσιμη ανάπτυξη της αεροπορικής ισχύος της χώρας, ξεκινάει από δύο πρωτοβουλίες: Πρώτον, την ισχυρή πίεση στις ΗΠΑ για την αποδέσμευση σύγχρονων αεροπορικών όπλων. Δεύτερον, την άμεση απόφαση για την αναβάθμιση των F-16 Block 50 στη διαμόρφωση F-16V. Ας τα δούμε πιο αναλυτικά.

Η Ελλάδα πρέπει να εξαρτήσει την επιβεβαίωση της στρατηγικής συμμαχίας με τις ΗΠΑ από την αποδέσμευση σύγχρονων αεροφερόμενων αμερικανικών όπλων (AGM-84 Harpoon, AGM-88E AARGM, AGM-158 JASSM), που θα καταστήσουν φονικές τις υφιστάμενες ελληνικές αεροπορικές πλατφόρμες. Δεν είναι δυνατόν να μην ξεκαθαρίζει, σε υψηλούς μάλιστα τόνους, ότι οποιαδήποτε σύνδεση της αποδέσμευσής τους με την πολιτική της Ουάσινγκτον απέναντι στην Άγκυρα, θεωρείται από την Αθήνα απαράδεκτη και προσβλητική.

Δεν είναι δυνατόν να αρνούνται αυτά τα όπλα στην Ελλάδα, ενώ την αποκαλούν “δύναμη status quo”. Μια ειρηνική χώρα που ζητάει όπλα σε ικανές ποσότητες, ακριβώς για να ελαχιστοποιήσει –διά της αποτροπής– το ενδεχόμενο να χρειαστεί να πολεμήσει, κάτι απόλυτα συμβατό με τις επιδιώξεις και των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ! Επιπρόσθετα, το αίτημα θα πρέπει να συνδεθεί και με την προμήθεια των F-35! Εάν δεν αποδέχονται το δίκαιο των ελληνικών αιτημάτων, δεν θα έχουν αφήσει άλλη επιλογή από την στροφή σε ενίσχυση του γαλλικού οπλοστασίου της Πολεμικής Αεροπορίας.

Ελληνικοί εξοπλισμοί: Χρειάζεται ορθολογισμός…

Δεν είναι δυνατόν να περνάει στην Ουάσινγκτον η εικόνα μιας Ελλάδας που αρνείται για λόγους “γεωπολιτικής” να δείξει ότι αντιλαμβάνεται πως οι πλατφόρμες δεν πολεμούν από μόνες τους! Δεν είναι δυνατόν να γίνεται ορθή διάγνωση για το πρόβλημα στο ναυτικό τομέα και να μην επιδιώκεται άμεσα η απόκτηση όπλων stand-off για στοχοποίηση των μονάδων επιφανείας του αντιπάλου, τα οποία μάλιστα να μπορούν να εκτοξευθούν και από αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας και από ελικόπτερα.

Αυτό επιτάσσει και η διακλαδικότητα μαζί με την εξασφάλιση άλλων κατάλληλων όπλων που θα πείθει τον αντίπαλο για την ικανότητα να ακυρωθεί το δικό του πλεονέκτημα με όλες τις δυνατές μεθόδους, έως ότου εξασφαλιστούν οι πιστώσεις που θα επιτρέψουν την υλοποίηση ενός βιώσιμου ναυπηγικού προγράμματος. Αφού βέβαια αντιληφθούν ότι με την παραγγελία 2-3 μονάδων σε οποιονδήποτε, δεν δημιουργούνται προϋποθέσεις επένδυσης στην ελληνική ναυπηγική βιομηχανία.

Όσον αφορά την αναβάθμιση των 38 F-16 Block 50 σε F-16V που χρονίζει, η τουρκική επιδίωξη θα έπρεπε να είναι για μας, αποκαλυπτική του ορθολογικού τρόπου με την οποία λειτουργεί στο στρατιωτικό πεδίο η Άγκυρα, ασχέτως εάν προμηθευτεί και τα Eurofighter, όπως η Ελλάδα προμηθεύθηκε και τα γαλλικά Rafale. Η αναβάθμιση θα εξασφαλίσει μια ομοιογενή αεροπορική δύναμη 121 μαχητικών F-16V, η οποία και μόνη της θα ήταν αξιοζήλευτη από πολλές αεροπορικές δυνάμεις του κόσμου, σε επίπεδο επιχειρησιακών δυνατοτήτων. Ακόμα κι αν μόνο αυτά αποτελούσαν τον ελληνικό αεροπορικό στόλο, έχοντας τον κατάλληλο οπλισμό θα μπορούσαν να προστατεύσουν τη χώρα, όσο η ποιοτική παράμετρος εξακολουθεί να ευνοεί την από δω πλευρά του Αιγαίου. Όπως πιστεύουμε και διακηρύσσουμε.

Αφού αυτές οι προτεραιότητες υλοποιηθούν, θα πρέπει να ξεκινήσει η ορθολογική ενίσχυση του αεροπορικού οπλοστασίου με αεροσκάφη πέμπτης γενιάς. Μήπως πρέπει να πραγματοποιηθεί και διερεύνηση για ενδεχόμενο ενδιαφέρον για τον στόλο των Mirage 2000-5 (Ινδία;), ώστε να επιχειρηθεί απόσβεση ενός μέρους της επένδυσης για τα αεροσκάφη νέας γενιάς; Αυστηρή προϋπόθεση είναι το να συνυπολογιστεί και το κόστος υποστήριξης, το οποίο όπως ήδη έχει συνειδητοποιήσει πλήρως το ΓΕΑ με την περίπτωση των Rafale, είναι ιδιαίτερα “αλμυρό”. Γίνεται δε ακόμα ακριβότερο, ως αποτέλεσμα της πολιτικής των αποσπασματικών προμηθειών μαχητικών αεροσκαφών, αφού ουδείς πρόκειται να μπει σε συζητήσεις για παραχώρηση έργου στην αμυντική μας βιομηχανία για 6 ή 12 αεροσκάφη.

Ο νοικοκυρεμένος τρόπος αντιμετώπισης των εξοπλιστικών προτεραιοτήτων, αλλά και η συνολικότερη προτεραιότητα που θα τους δοθεί στο επίπεδο του προϋπολογισμού, ώστε να εξασφαλιστούν μεγαλύτερες πιστώσεις, θα κρίνει το μέλλον της ελληνικής αποτρεπτικής αξιοπιστίας απέναντι στην Τουρκία. Κρίνει όμως σε καθημερινή βάση και την εικόνα που εκπέμπει η Ελλάδα στις ΗΠΑ, τις οποίες θεωρεί κορυφαίο στρατηγικό σύμμαχό της…

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.