Τι δεν τόλμησε η ελληνική Κυβέρνησιη να θέσει στον Ερντογάν.
Του Ευθ. Π. Πέτρου
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ συνήθως ακροβατούμε μεταξύ δύο άκρων.
Είτε πρόκειται για την εσωτερική πολιτική κατάσταση είτε –ακόμη χειρότερα– για τα διεθνή ζητήματα και την διπλωματία. Έτσι την επομένη της επισκέψεως του Ταγίπ Ερντογάν και της κουστωδίας του στην Αθήνα, η κριτική ακολουθεί δύο ακραίες κατευθύνσεις. Οι μεν εκδηλώνουν έναν άμετρο ενθουσιασμό, λες και τα προβλήματα με την γείτονα ελύθησαν ή μπήκαν σε τροχιά επιλύσεως. Οι δε μένουν στην ανάλυση της «γλώσσας του σώματος» και της δουλοπρεπείας η οποία απετυπώθη σε μια φωτογραφία του υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη. Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο προσεγγίσεων είναι ότι οι θιασώτες τους μένουν στην επιφανειακή προσέγγιση, χωρίς να κάνουν τον κόπο να δούν τα πράγματα εις βάθος και να αναλύσουν την κατάσταση με κριτικό μάτι.
Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να δούμε ποια είναι η πραγματικότης. Και ξεκινώντας και εμείς από την επιφάνεια, θα σημειώσουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται προσέγγισις Αθηνών – Αγκύρας. Ουδέποτε όμως οι προσπάθειες που έγιναν απέδωσαν, διότι υπάρχει αμοιβαία δυσπιστία. Η οποία είναι τόσο βαθειά που δεν γεφυρώνεται με Μέτρα Οικοδομήσεως Εμπιστοσύνης. Από την πλευρά μας όμως αποδεικνυόμαστε αθεράπευτα αφελείς. Διότι από κάθε τέτοια προσπάθεια προσεγγίσεως –που πάντα γίνεται κατόπιν ξένης παρεμβάσεως– η Τουρκία κάτι κερδίζει και εμείς κάτι χάνουμε. Και αντί να λογικευθούμε κάποια στιγμή και να διεκδικήσουμε ανάκτηση των απολεσθέντων, συνεχίζουμε την βραδεία πορεία προς την επομένη υποχώρηση. Υπογραμμίζουμε ιδιαίτερα εν προκειμένω την λέξη «βραδεία», διότι είναι καθοριστική. Συνήθως όταν φθάνουμε σε μια υποχώρηση, έχουμε λησμονήσει την προηγουμένη. Έτσι τώρα φθάσαμε στην Διακήρυξη των Αθηνών έχοντας λησμονήσει το κείμενο της Μαδρίτης. Έχουν περάσει 26 χρόνια από την 8η Ιουλίου του 1997, τότε που με υπαιτιότητα του Κώστα Σημίτη, αναγνωρίσαμε «θεμιτά και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο και δεσμευθήκαμε στην «αποφυγή μονομερών ενεργειών» (ο,τι μπορεί να σημαίνει αυτό.)
Προχθές με την Διακήρυξη των Αθηνών υποχωρήσαμε κι άλλο. Αποδεχθήκαμε ότι «τα Μέρη δεσμεύονται να απέχουν από οποιαδήποτε δήλωση, πρωτοβουλία ή πράξη που ενδέχεται να υπονομεύσει ή να δυσφημήσει το γράμμα και το πνεύμα της παρούσας Διακήρυξης ή να θέσει σε κίνδυνο τη διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή τους».
Δηλαδή η ειρήνη και η σταθερότης στην περιοχή κινδυνεύουν από την κριτική (αυτό εννοούν διά της λέξεως «δυσφήμηση») που μπορεί να ασκήσει κανείς στο κείμενο που προσυπέγραψαν οι κ.κ. Μητσοτάκης και Ερντογάν;
Στην πραγματικότητα, δεν έγινε η παραμικρή αναφορά στα ζητήματα τα οποία πράγματι θέτουν σε κίνδυνο την ειρήνη στην περιοχή. Και αυτά είναι τρία: το τουρκολιβυκό μνημόνιο, οι φαντασιώσεις των Τούρκων περί «Γαλάζιας Πατρίδος» και το casus belli που έχει κηρύξει η Άγκυρα για το Αιγαίο και την έκταση των χωρικών μας υδάτων. Απέσυρε κάποια από τις διακηρύξεις αυτές; Αν ναί, θα μπορούσαμε να συζητήσουμε και να αποδεχθούμε αυτό που παρακάτω αναφέρεται στην Διακήρυξη. Ότι δηλαδή: «Τα Μέρη θα προσπαθήσουν να επιλύσουν οποιαδήποτε διαφορά προκύψει μεταξύ τους με φιλικό τρόπο μέσω άμεσων διαβουλεύσεων μεταξύ τους ή μέσω άλλων μέσων αμοιβαίας επιλογής, όπως προβλέπεται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.»
Δηλαδή θα συζητούμε «φιλικά» τα ζητήματα που μπορεί να προκύψουν, με την απειλή του casus belli να επικρέμαται; Και επικαλούμεθα και τον Χάρτη του ΟΗΕ; Που αναφέρει αυτός το casus belli ως διαδικασία επιλύσεως διαφορών. Και μια και ο λόγος περί διαφορών, αν η Τουρκία εξακολουθεί να αμφισβητεί την εθνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, πάλι με «φιλικές διαβουλεύσεις» θα πάμε να τους αντιμετωπίσουμε;
Εν ολίγοις, υπογράψαμε με τους Τούρκους ένα κείμενο αντιφατικό. Ένα κείμενο που ουδόλως εξυπηρετεί τα εθνικά μας συμφέροντα. Και τούτο, διότι μας εξομοιώνει με τον επιτιθέμενο.
Επιτιθέμενος είναι ο Τούρκος όταν εμμένει στο casus belli. Επιτιθέμενος είναι ο Τούρκος όταν παραβιάζει κυριαρχικά μας δικαιώματα με το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο. Επιτιθέμενος είναι ο Τούρκος όταν διεκδικεί τις θάλασσές μας διά της ανυπόστατης διακηρύξεως της «γαλάζιας πατρίδας». Και αντί να του θέσουμε την άρση αυτών των διεκδικήσεων ως προϋποθέσεων για οποιαδήποτε «φιλική συζήτηση», μιλάμε αορίστως για «διαφορές» και για τον «χάρτη του ΟΗΕ»! Που σημαίνει ότι τις τουρκικές διεκδικήσεις τις έχουμε καταπιεί. Και τελούμε εν αναμονή των επομένων…
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Είτε πρόκειται για την εσωτερική πολιτική κατάσταση είτε –ακόμη χειρότερα– για τα διεθνή ζητήματα και την διπλωματία. Έτσι την επομένη της επισκέψεως του Ταγίπ Ερντογάν και της κουστωδίας του στην Αθήνα, η κριτική ακολουθεί δύο ακραίες κατευθύνσεις. Οι μεν εκδηλώνουν έναν άμετρο ενθουσιασμό, λες και τα προβλήματα με την γείτονα ελύθησαν ή μπήκαν σε τροχιά επιλύσεως. Οι δε μένουν στην ανάλυση της «γλώσσας του σώματος» και της δουλοπρεπείας η οποία απετυπώθη σε μια φωτογραφία του υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη. Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο προσεγγίσεων είναι ότι οι θιασώτες τους μένουν στην επιφανειακή προσέγγιση, χωρίς να κάνουν τον κόπο να δούν τα πράγματα εις βάθος και να αναλύσουν την κατάσταση με κριτικό μάτι.
Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να δούμε ποια είναι η πραγματικότης. Και ξεκινώντας και εμείς από την επιφάνεια, θα σημειώσουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται προσέγγισις Αθηνών – Αγκύρας. Ουδέποτε όμως οι προσπάθειες που έγιναν απέδωσαν, διότι υπάρχει αμοιβαία δυσπιστία. Η οποία είναι τόσο βαθειά που δεν γεφυρώνεται με Μέτρα Οικοδομήσεως Εμπιστοσύνης. Από την πλευρά μας όμως αποδεικνυόμαστε αθεράπευτα αφελείς. Διότι από κάθε τέτοια προσπάθεια προσεγγίσεως –που πάντα γίνεται κατόπιν ξένης παρεμβάσεως– η Τουρκία κάτι κερδίζει και εμείς κάτι χάνουμε. Και αντί να λογικευθούμε κάποια στιγμή και να διεκδικήσουμε ανάκτηση των απολεσθέντων, συνεχίζουμε την βραδεία πορεία προς την επομένη υποχώρηση. Υπογραμμίζουμε ιδιαίτερα εν προκειμένω την λέξη «βραδεία», διότι είναι καθοριστική. Συνήθως όταν φθάνουμε σε μια υποχώρηση, έχουμε λησμονήσει την προηγουμένη. Έτσι τώρα φθάσαμε στην Διακήρυξη των Αθηνών έχοντας λησμονήσει το κείμενο της Μαδρίτης. Έχουν περάσει 26 χρόνια από την 8η Ιουλίου του 1997, τότε που με υπαιτιότητα του Κώστα Σημίτη, αναγνωρίσαμε «θεμιτά και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο και δεσμευθήκαμε στην «αποφυγή μονομερών ενεργειών» (ο,τι μπορεί να σημαίνει αυτό.)
Προχθές με την Διακήρυξη των Αθηνών υποχωρήσαμε κι άλλο. Αποδεχθήκαμε ότι «τα Μέρη δεσμεύονται να απέχουν από οποιαδήποτε δήλωση, πρωτοβουλία ή πράξη που ενδέχεται να υπονομεύσει ή να δυσφημήσει το γράμμα και το πνεύμα της παρούσας Διακήρυξης ή να θέσει σε κίνδυνο τη διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή τους».
Δηλαδή η ειρήνη και η σταθερότης στην περιοχή κινδυνεύουν από την κριτική (αυτό εννοούν διά της λέξεως «δυσφήμηση») που μπορεί να ασκήσει κανείς στο κείμενο που προσυπέγραψαν οι κ.κ. Μητσοτάκης και Ερντογάν;
Στην πραγματικότητα, δεν έγινε η παραμικρή αναφορά στα ζητήματα τα οποία πράγματι θέτουν σε κίνδυνο την ειρήνη στην περιοχή. Και αυτά είναι τρία: το τουρκολιβυκό μνημόνιο, οι φαντασιώσεις των Τούρκων περί «Γαλάζιας Πατρίδος» και το casus belli που έχει κηρύξει η Άγκυρα για το Αιγαίο και την έκταση των χωρικών μας υδάτων. Απέσυρε κάποια από τις διακηρύξεις αυτές; Αν ναί, θα μπορούσαμε να συζητήσουμε και να αποδεχθούμε αυτό που παρακάτω αναφέρεται στην Διακήρυξη. Ότι δηλαδή: «Τα Μέρη θα προσπαθήσουν να επιλύσουν οποιαδήποτε διαφορά προκύψει μεταξύ τους με φιλικό τρόπο μέσω άμεσων διαβουλεύσεων μεταξύ τους ή μέσω άλλων μέσων αμοιβαίας επιλογής, όπως προβλέπεται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.»
Δηλαδή θα συζητούμε «φιλικά» τα ζητήματα που μπορεί να προκύψουν, με την απειλή του casus belli να επικρέμαται; Και επικαλούμεθα και τον Χάρτη του ΟΗΕ; Που αναφέρει αυτός το casus belli ως διαδικασία επιλύσεως διαφορών. Και μια και ο λόγος περί διαφορών, αν η Τουρκία εξακολουθεί να αμφισβητεί την εθνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, πάλι με «φιλικές διαβουλεύσεις» θα πάμε να τους αντιμετωπίσουμε;
Εν ολίγοις, υπογράψαμε με τους Τούρκους ένα κείμενο αντιφατικό. Ένα κείμενο που ουδόλως εξυπηρετεί τα εθνικά μας συμφέροντα. Και τούτο, διότι μας εξομοιώνει με τον επιτιθέμενο.
Επιτιθέμενος είναι ο Τούρκος όταν εμμένει στο casus belli. Επιτιθέμενος είναι ο Τούρκος όταν παραβιάζει κυριαρχικά μας δικαιώματα με το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο. Επιτιθέμενος είναι ο Τούρκος όταν διεκδικεί τις θάλασσές μας διά της ανυπόστατης διακηρύξεως της «γαλάζιας πατρίδας». Και αντί να του θέσουμε την άρση αυτών των διεκδικήσεων ως προϋποθέσεων για οποιαδήποτε «φιλική συζήτηση», μιλάμε αορίστως για «διαφορές» και για τον «χάρτη του ΟΗΕ»! Που σημαίνει ότι τις τουρκικές διεκδικήσεις τις έχουμε καταπιεί. Και τελούμε εν αναμονή των επομένων…
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου
Δημοσίευση σχολίου