Μαργαρίτης Γιώργος
Θέμα μας οι ελληνικοί εξοπλισμοί, αλλά είναι σκόπιμο να ξεκινήσουμε από τις ΗΠΑ: Σύμφωνα με τους σχεδιασμούς και τις προθέσεις των ιθυνόντων της Ουάσιγκτον, το έτος 2045 το αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό θα περιλαμβάνει 523 πολεμικά πλοία. Από αυτά τα 373 θα έχουν πλήρωμα και τα 150 όχι. Το μεγάλο ποσοστό “μη επανδρωμένων” σκαφών, σχεδόν ένα στα δύο, προϋποθέτει ένα ενιαίο σύστημα ψηφιακής διασύνδεσης και επικοινωνίας.
Στην ουσία το σύνολο του αμερικανικού Ναυτικού θα είναι μια ψηφιοποιημένη πλατφόρμα, στο πλαίσιο της οποίας όλες οι μονάδες θα λειτουργούν κάτω από ενιαία διοίκηση. Στο ίδιο ενιαίο σύστημα θα ενταχθούν προοδευτικά η Αεροπορία και ο Στρατός Ξηράς. Στην ουσία θα πρόκειται για μια πολεμική μηχανή στην οποία, για πρώτη φορά στην ιστορία, η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία θα έχει απόλυτη γνώση του πεδίου της μάχης, από το διάστημα ως τα βάθη των ωκεανών.
Η προοπτική αυτή επιτρέπει οικονομίες κλίμακος. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς, η προοπτική αυτή υπαγορεύεται από την ανάγκη να υπάρξουν οικονομίες κλίμακος. Ο στόλος δεν θα ενισχυθεί ιδιαίτερα σε αριθμούς, το αντίθετο μάλιστα. Προβλέπονται δώδεκα υποβρύχια βαλλιστικών πυραύλων και δώδεκα μεγάλα αεροπλανοφόρα. Οι σημερινοί αριθμοί είναι παραπλήσιοι.
Προβλέπονται 66 πυρηνικά υποβρύχια, 96 μεγάλα πλοία μάχης, καταδρομικά ή αντιτορπιλικά, 56 φρεγάτες, 31 πλοία αμφιβίου πολέμου, μερικά από αυτά και σε ρόλο μικρού αεροπλανοφόρου, 18 πλοία παράκτιου αμφίβιου πολέμου και 82 πλοία υποστήριξης. Η μορφή, οι αποστολές και το είδος των “μη επανδρωμένων” σκαφών θα προσδιοριστεί. Η οραματική αυτή σύλληψη για το αμερικανικό Ναυτικό του μέλλοντος ξεκινά από την πιεστική ανάγκη εξοικονόμησης πόρων, υλικών και ανθρώπινων.
Η οικονομία των ΗΠΑ αντιπροσωπεύει σήμερα το 16-17% του παγκόσμιου ΑΕΠ, οι στρατιωτικές δαπάνες των ΗΠΑ αντιπροσωπεύουν το 37-38% του παγκόσμιου συνόλου. Είναι μια σχέση που κανένα κράτος στην Ιστορία δεν μπόρεσε να συντηρήσει μακροπρόθεσμα. Οι ΗΠΑ επιπλέον έχουν μόλις το 4,2% του πληθυσμού της Γης. Οι αντίπαλοί τους, ή έστω οι χώρες που πρέπει να ελεγχθούν από την ισχύ των ΗΠΑ, έχουν 30-50% του παγκόσμιου πληθυσμού. Δεν υπόσχεται πολλά μια τέτοια σχέση.
Πόλεμοι χωρίς πολεμιστές
Εξαιτίας αυτών των μεγεθών οι σχεδιασμοί των ΗΠΑ ξεκινούν από μια υποθετική βάση: ότι είναι δυνατόν οι πόλεμοι να γίνονται χωρίς πολεμιστές. Το κενό θα το καλύψει η τεχνολογία. Δεν πρόκειται για κάτι νέο. Όλες οι κυρίαρχες δυνάμεις του παρελθόντος έκαναν παρόμοιες σκέψεις. Το πρόβλημα είναι ότι οι πόλεμοι, από τη Συρία ως την Ουκρανία, επιμένουν ότι το κύριο στοιχείο εξακολουθεί να είναι οι πολεμιστές! Ας το κρατήσουμε αυτό.
Με αριθμό πλοίων παραπλήσιο με τον σημερινό, χωρίς ένα ξέφρενο ανταγωνισμό ναυπηγήσεων με την Κίνα, λόγου χάρη –το Πολεμικό Ναυτικό της ξεπέρασε τα 500 πλοία– οι ΗΠΑ θα εξακολουθήσουν να κυριαρχούν στους ωκεανούς. Η εισαγωγή όμως νέων τεχνολογιών και καινοτόμων όπλων επιβάλλει τη ναυπήγηση ολοένα και περισσότερων νέων πλοίων με νέες, ακριβές, προδιαγραφές.
Τα υπάρχοντα πυρηνικά υποβρύχια των ΗΠΑ, λόγου χάρη, δεν είναι σε θέση να μεταφέρουν τους νέους υπερηχητικούς πυραύλους. Η διάμετρος των τελευταίων απαιτεί νέους τύπους κυψελών, οι οποίες απαιτούν νέα σχεδίαση των πλοίων. Οι τορπιλοσωλήνες των 21 ιντσών δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν ανάγκες νέων όπλων που έχουν ανάγκη από κυψέλες εκτόξευσης 87 ιντσών. Τα πρώτα σκάφη της σειράς Virginia, καθίστανται έτσι περίπου άχρηστα και παραγγέλνονται νέα που να μπορούν να εξυπηρετήσουν τα νέα όπλα. Για να γίνει αυτό το μέγεθος του κάθε υποβρυχίου πέρασε από τους 7.800 στους 10.200 τόνους και το κόστος ναυπήγησης ξεπέρασε κατά πολύ το ένα δισ. δολάρια ανά μονάδα.
Η ανάγκη “συμμάχων” και “συμμαχιών”
Με τις πρώτες ενδείξεις λοιπόν οι αμερικανικοί σχεδιασμοί για την διατήρηση της ναυτικής κυριαρχίας δεν δείχνουν να οδηγούν πουθενά. Ούτε το κόστος μπορεί να περιοριστεί, ούτε το “λειψό” ανθρώπινο δυναμικό να διαφυλαχθεί. Στην πολιτική, όμως, υποτίθεται ότι βρίσκεται λύση, σε όλα. Οι ΗΠΑ αναγκαστικά υποχρεώνονται να μοιραστούν τα βάρη της κυριαρχίας με “συμμάχους” και “προθύμους”.
Ας παραλείψουμε εδώ τις πολιτικές παραμέτρους του προβλήματος. Την ανάγκη δηλαδή να απωλέσουν οι “σύμμαχοι” την δυνατότητα άσκησης αυτόνομης, ανεξάρτητης πολιτικής σε τρόπο ώστε να υποχρεωθούν να μετάσχουν χωρίς αντίρρηση στα σχέδια των ΗΠΑ. Τα όσα συμβαίνουν με την Ευρώπη, την Γερμανία και την ενέργεια σήμερα εμπεριέχουν κάτι από αυτόν τον αμερικανικό εκβιασμό.
Οι ΗΠΑ στερούνται των αναγκαίων μεγεθών για να διασφαλίσουν την κυρίαρχη θέση τους στον κόσμο και οι εναντίον τους απειλές διογκώνονται. Η πρόσφατη εικόνα πέντε μεγάλων αντιτορπιλικών να συναρμολογούνται ταυτόχρονα σε ναυπηγική κλίνη στο Νταλιάν της Κίνας ήταν σημαδιακή. Οι ΗΠΑ, λοιπόν, αναζητούν λύση στη συστράτευση των “συμμάχων”. Εκτός από την πρόθυμη Βρετανία, οι λοιποί δεν δείχνουν την πρέπουσα προθυμία. Οι αμερικανικοί ελιγμοί, εκβιασμοί και πιέσεις αυξάνονται ανάλογα.
Το κλειδί για την “στράτευση” είναι η απόκτηση από τους συμμάχους αμερικανικών όπλων που εκ κατασκευής εντάσσονται σε αυτό το νέο “ψηφιακό” πλαίσιο των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων. Προεξάρχον όπλο σε αυτή την κατεύθυνση είναι το F-35, το οποίο επιβάλλεται σε φίλους και συμμάχους το έχουν δεν το έχουν ανάγκη, με παραχωρήσεις όπου χρειάζεται (μεταφορά τεχνολογίας σε Αυστραλία, αλλά και σε Γαλλία για το νέο αεροπλανοφόρο της) με εκβιασμούς των αδυνάτων και με κάθε άλλο μέσο. Με πρόσχημα τη διασύνδεση (interoperability) οι ΗΠΑ επιχειρούν να μεταβάλουν τους στρατούς των δυτικών κρατών σε στρατούς εξαρτώμενους από την μητρόπολη.
Οι ελληνικοί εξοπλισμοί
Η Ελλάδα δεν ανήκει στους ισχυρούς, που μπορούν να φέρουν κάποια αντίρρηση στις ΗΠΑ. Το πολιτικό της προσωπικό εξάλλου δεν δείχνει καμία διάθεση να απαρνηθεί το “ανήκομε”. Ως εκ τούτου, παρά τα οικονομικά της προβλήματα, η Ελλάδα είναι έκθετη στα αιτήματα της Ουάσιγκτον. Πρωταγωνιστεί στην εξυπηρέτησή τους. Πέρα από τις πολύπλευρες “διευκολύνσεις”, βάσεις και τα τοιαύτα, η χώρα εξοπλίζεται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Τον τελευταίο καιρό το φράγμα των δέκα δισ. ευρώ για την παραγγελία νέων όπλων έχει κατά πολύ ξεπεραστεί και πλέον διακρίνεται το επόμενο: εκείνο των είκοσι δισ. (όσα είναι τα “σωτήρια” έσοδα από τον τουρισμό για έναν ολόκληρο χρόνο).
Οι εξοπλισμοί είναι δύο επιπέδων. Σε ένα πρώτο επίπεδο επενδύονται αφύσικα ποσά σε υπερσύγχρονα, “ψηφιακά”, όπλα. Οι Bellhara και τα F-35 είναι τέτοια παραδείγματα. Η τεχνολογική (ας την πούμε έτσι) επένδυση αποσκοπεί στην πρόσδεση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στη “συμμαχική” υπόθεση, δηλαδή των ΗΠΑ. Τα όπλα αυτά είναι εκ γενετής προορισμένα να λειτουργούν σε “δίκτυο” πολυεπίπεδο, το οποίο ούτε διαθέτει η Ελλάδα, ούτε μπορεί να το δημιουργήσει σε δικό της εθνικό επίπεδο. Άρα τα όπλα αυτά είναι καταδικασμένα να αποδώσουν μόνο σε συμμαχικό περιβάλλον, ως μέρος μιας ευρύτερης πολεμικής μηχανής.
Αφού διασφαλιστεί, διαμέσου των παραπάνω οπλικών συστημάτων, η συμμετοχή της Ελλάδας στο συμμαχικό πλαίσιο, έρχεται η δεύτερη ανάγκη του. Πρέπει οι σύμμαχοι να στείλουν και στρατιώτες στα πεδία των μαχών. Για την εξυπηρέτηση αυτής της ανάγκης επιστρατεύονται άλλου τύπου εξοπλισμοί. Από τα οχήματα Μ1117 –ειδικά στην καταπολέμηση “ανορθόδοξου πολέμου” λόγω της αντοχής τους σε “αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς– ως τα τερατώδη αμφίβια τεθωρακισμένα που θα μεταφέρουν πεζοναύτες στις εχθρικές ακτές! Επειδή, μάλιστα, τα τελευταία δεν χωράνε στα υπάρχοντα πλοία του ελληνικού στόλου ακούγεται κάτι για προμήθεια μεγάλου παλαιού πλοίου αμφιβίων επιχειρήσεων από τις ΗΠΑ! Και πάει λέγοντας…
Αυτό το δεύτερο είδος όπλων είναι εκείνο που όντως θα χρησιμοποιήσει η Ελλάδα σε ενδεχόμενο πόλεμο. Αντίθετα με την υψηλή κατηγορία που προαναφέραμε, τα όπλα ετούτα θα έχουν συμμετοχή σε έναν πραγματικό πόλεμο. Και επειδή κινούνται στη σφαίρα της πραγματικότητας έχουν μια πραγματική ανάγκη: χρειάζονται πολεμιστές… Με τα πρώτα η Ελλάδα γίνεται εξάρτημα της Συμμαχίας, με τα δεύτερα ο ελληνικός λαός θα ματώσει για λογαριασμό της Συμμαχίας. Δεν πρόκειται να ματώσει σε κάποιον αόριστο πόλεμο στο βαθύ μέλλον. Πρόκειται για παγκόσμιο πόλεμο μεταξύ συνασπισμών, ο οποίος έχει ήδη ξεκινήσει.
Με τις πρώτες ενδείξεις λοιπόν οι αμερικανικοί σχεδιασμοί για την διατήρηση της ναυτικής κυριαρχίας δεν δείχνουν να οδηγούν πουθενά. Ούτε το κόστος μπορεί να περιοριστεί, ούτε το “λειψό” ανθρώπινο δυναμικό να διαφυλαχθεί. Στην πολιτική, όμως, υποτίθεται ότι βρίσκεται λύση, σε όλα. Οι ΗΠΑ αναγκαστικά υποχρεώνονται να μοιραστούν τα βάρη της κυριαρχίας με “συμμάχους” και “προθύμους”.
Ας παραλείψουμε εδώ τις πολιτικές παραμέτρους του προβλήματος. Την ανάγκη δηλαδή να απωλέσουν οι “σύμμαχοι” την δυνατότητα άσκησης αυτόνομης, ανεξάρτητης πολιτικής σε τρόπο ώστε να υποχρεωθούν να μετάσχουν χωρίς αντίρρηση στα σχέδια των ΗΠΑ. Τα όσα συμβαίνουν με την Ευρώπη, την Γερμανία και την ενέργεια σήμερα εμπεριέχουν κάτι από αυτόν τον αμερικανικό εκβιασμό.
Οι ΗΠΑ στερούνται των αναγκαίων μεγεθών για να διασφαλίσουν την κυρίαρχη θέση τους στον κόσμο και οι εναντίον τους απειλές διογκώνονται. Η πρόσφατη εικόνα πέντε μεγάλων αντιτορπιλικών να συναρμολογούνται ταυτόχρονα σε ναυπηγική κλίνη στο Νταλιάν της Κίνας ήταν σημαδιακή. Οι ΗΠΑ, λοιπόν, αναζητούν λύση στη συστράτευση των “συμμάχων”. Εκτός από την πρόθυμη Βρετανία, οι λοιποί δεν δείχνουν την πρέπουσα προθυμία. Οι αμερικανικοί ελιγμοί, εκβιασμοί και πιέσεις αυξάνονται ανάλογα.
Το κλειδί για την “στράτευση” είναι η απόκτηση από τους συμμάχους αμερικανικών όπλων που εκ κατασκευής εντάσσονται σε αυτό το νέο “ψηφιακό” πλαίσιο των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων. Προεξάρχον όπλο σε αυτή την κατεύθυνση είναι το F-35, το οποίο επιβάλλεται σε φίλους και συμμάχους το έχουν δεν το έχουν ανάγκη, με παραχωρήσεις όπου χρειάζεται (μεταφορά τεχνολογίας σε Αυστραλία, αλλά και σε Γαλλία για το νέο αεροπλανοφόρο της) με εκβιασμούς των αδυνάτων και με κάθε άλλο μέσο. Με πρόσχημα τη διασύνδεση (interoperability) οι ΗΠΑ επιχειρούν να μεταβάλουν τους στρατούς των δυτικών κρατών σε στρατούς εξαρτώμενους από την μητρόπολη.
Οι ελληνικοί εξοπλισμοί
Η Ελλάδα δεν ανήκει στους ισχυρούς, που μπορούν να φέρουν κάποια αντίρρηση στις ΗΠΑ. Το πολιτικό της προσωπικό εξάλλου δεν δείχνει καμία διάθεση να απαρνηθεί το “ανήκομε”. Ως εκ τούτου, παρά τα οικονομικά της προβλήματα, η Ελλάδα είναι έκθετη στα αιτήματα της Ουάσιγκτον. Πρωταγωνιστεί στην εξυπηρέτησή τους. Πέρα από τις πολύπλευρες “διευκολύνσεις”, βάσεις και τα τοιαύτα, η χώρα εξοπλίζεται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Τον τελευταίο καιρό το φράγμα των δέκα δισ. ευρώ για την παραγγελία νέων όπλων έχει κατά πολύ ξεπεραστεί και πλέον διακρίνεται το επόμενο: εκείνο των είκοσι δισ. (όσα είναι τα “σωτήρια” έσοδα από τον τουρισμό για έναν ολόκληρο χρόνο).
Οι εξοπλισμοί είναι δύο επιπέδων. Σε ένα πρώτο επίπεδο επενδύονται αφύσικα ποσά σε υπερσύγχρονα, “ψηφιακά”, όπλα. Οι Bellhara και τα F-35 είναι τέτοια παραδείγματα. Η τεχνολογική (ας την πούμε έτσι) επένδυση αποσκοπεί στην πρόσδεση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στη “συμμαχική” υπόθεση, δηλαδή των ΗΠΑ. Τα όπλα αυτά είναι εκ γενετής προορισμένα να λειτουργούν σε “δίκτυο” πολυεπίπεδο, το οποίο ούτε διαθέτει η Ελλάδα, ούτε μπορεί να το δημιουργήσει σε δικό της εθνικό επίπεδο. Άρα τα όπλα αυτά είναι καταδικασμένα να αποδώσουν μόνο σε συμμαχικό περιβάλλον, ως μέρος μιας ευρύτερης πολεμικής μηχανής.
Αφού διασφαλιστεί, διαμέσου των παραπάνω οπλικών συστημάτων, η συμμετοχή της Ελλάδας στο συμμαχικό πλαίσιο, έρχεται η δεύτερη ανάγκη του. Πρέπει οι σύμμαχοι να στείλουν και στρατιώτες στα πεδία των μαχών. Για την εξυπηρέτηση αυτής της ανάγκης επιστρατεύονται άλλου τύπου εξοπλισμοί. Από τα οχήματα Μ1117 –ειδικά στην καταπολέμηση “ανορθόδοξου πολέμου” λόγω της αντοχής τους σε “αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς– ως τα τερατώδη αμφίβια τεθωρακισμένα που θα μεταφέρουν πεζοναύτες στις εχθρικές ακτές! Επειδή, μάλιστα, τα τελευταία δεν χωράνε στα υπάρχοντα πλοία του ελληνικού στόλου ακούγεται κάτι για προμήθεια μεγάλου παλαιού πλοίου αμφιβίων επιχειρήσεων από τις ΗΠΑ! Και πάει λέγοντας…
Αυτό το δεύτερο είδος όπλων είναι εκείνο που όντως θα χρησιμοποιήσει η Ελλάδα σε ενδεχόμενο πόλεμο. Αντίθετα με την υψηλή κατηγορία που προαναφέραμε, τα όπλα ετούτα θα έχουν συμμετοχή σε έναν πραγματικό πόλεμο. Και επειδή κινούνται στη σφαίρα της πραγματικότητας έχουν μια πραγματική ανάγκη: χρειάζονται πολεμιστές… Με τα πρώτα η Ελλάδα γίνεται εξάρτημα της Συμμαχίας, με τα δεύτερα ο ελληνικός λαός θα ματώσει για λογαριασμό της Συμμαχίας. Δεν πρόκειται να ματώσει σε κάποιον αόριστο πόλεμο στο βαθύ μέλλον. Πρόκειται για παγκόσμιο πόλεμο μεταξύ συνασπισμών, ο οποίος έχει ήδη ξεκινήσει.
Ελληνικοί εξοπλισμοί και τουρκική απειλή
Φυσικά ετούτη η πολεμική προετοιμασία δικαιολογείται με την επίκληση του πραγματικού τουρκικού κινδύνου. Η αντιμετώπιση των Τούρκων, όμως, παρουσιάζεται αναντίστοιχη με το είδος των εξοπλισμών που υποτίθεται ότι την εξυπηρετούν. Πρώτον επειδή οι εξοπλισμοί (προγραμματισμένοι και όσοι προκύπτουν από “ευκαιρίες”) είναι αποσπασματικοί, ασυνάρτητοι και δεν εντάσσονται σε κάποιο συνεκτικό δόγμα αντιμετώπισης μιας τουρκικής επίθεσης. Έχουν νόημα μόνο αν εκληφθούν ως τμήματα ενός ευρύτερου στρατιωτικού συμμαχικού πλαισίου. Η δυνατότητά τους να χρησιμοποιηθούν αυτόνομα και αυτοδύναμα είναι περιορισμένη. Το συμμαχικό αυτό πλαίσιο έχει εχθρούς, έχει στόχους, έχει στρατηγική: Σ’ αυτούς δεν περιλαμβάνεται η Τουρκία η οποία είναι συμμαχική δύναμη.
Δεύτερον, επειδή τα κύρια στοιχεία του οπλοστασίου που αποκτά η Ελλάδα είναι ενταγμένα σε άλλο πλαίσιο και άλλη λογική, υπόκεινται άμεσα ή έμμεσα σε ελέγχους εκτός της χώρας και των συμφερόντων της. Είναι “συμμαχικά” όπλα, δεν είναι ελληνικά. Με την απόκτησή τους η Ελλάδα παραιτείται ουσιαστικά του δικαιώματος να υπερασπίσει την εθνική κυριαρχία, την οποία εξαρτά από την ευμενή διάθεση, από την “προστασία” της Ουάσιγκτον.
Και επειδή ακριβώς τα ελληνικά “δίκαια”, εκείνα του Διεθνούς Δικαίου και των Συνθηκών, έχουν εναποτεθεί σε συμμαχικά κέντρα, οι τουρκικές υπερπτήσεις, το casus belli για την επέκταση των χωρικών υδάτων κλπ αφήνονται αναπάντητα από την Αθήνα, η οποία τα αντιμετωπίζει χλιαρά ως ελάσσονα συμβάντα. Καθώς η “προστασία” των εθνικών δικαίων έχει παραχωρηθεί, η προάσπιση των ελληνικών δικαιωμάτων σχεδόν δεν θεωρείται υπόθεση ελληνικής πολιτικής. Την αρμοδιότητα την έχουν στην Ουάσιγκτον!
Όσο για τους εξοπλισμούς, αυτοί είναι κομμένοι και ραμμένοι στις ανάγκες του νέου παγκόσμιου πολέμου που προαλείφεται. Σ’ αυτόν, η Ελλάδα, χάρη στους κυβερνήτες της, προσφέρεται εθελοντικά να ματώσει. Μια τέτοια αφοσίωση συγκινεί οπωσδήποτε όταν χαρακτηρίζει σχέσεις σκύλων και ανθρώπων. Ίσως να μην είναι εξίσου συγκινητική όταν αφορά σχέσεις μεταξύ κρατών και λαών.
Δημοσίευση σχολίου
Δημοσίευση σχολίου