Η γεωπολιτική άνοδος της Ρωσίας αποτελεί, ως γνωστόν, τροχοπέδη στην πολιτική της παγκοσμιοποίησης. Το Κρεμλίνο, για δικά του συμφέροντα, αρνείται να συναινέσει στην δημιουργία ενός μοναδικού κέντρου αποφάσεων στον πλανήτη. Έτσι όπως δείχνουν τα πράγματα, οδηγούμαστε στην δημιουργία δύο παγκόσμιων πόλων.
Ωστόσο, αν και σε στρατιωτικό επίπεδο τα πράγματα είναι ξεκάθαρα (Βασικός πυρήνας του ΝΑΤΟ – Ρωσία και όποιοι σύμμαχοι), σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο τα δρώμενα παρουσιάζουν μια πολυπλοκότητα. Ενεργειακές συμφωνίες, τραπεζικές συμμαχίες, διεθνείς οργανισμοί, πολιτικοί σχηματισμοί κτλ. συνθέτουν ένα περίπλοκο σκηνικό, το οποίο επιχειρείται να ξεδιαλυθεί, προκειμένου ν’ αποφασίσει ο καθένας τελεσίδικα που ανήκει. Συνεπώς, το επόμενο διάστημα ίσως παρατηρηθούν αλλαγές στους προαναφερθέντες τομείς με νέες συγχωνεύσεις οργανισμών ή τραπεζών, αλλαγές συμμαχιών κ.ο.κ.
Σ’ αυτήν την κατεύθυνση, η Κεντρική Τράπεζα της Ρωσίας φιλοξενεί την συνάντηση των G20 στην Μόσχα, προσδοκώντας κοινή δράση με στόχο «την επίτευξη ισορροπημένης παγκόσμιας ανάπτυξης και την αποφυγή ενεργειών που στοχεύουν στον εμπορικό προστατευτισμό και στις νομισματικές υποτιμήσεις». Στην πραγματικότητα η συνάντηση θ’ αποτελέσει εφαλτήριο για το πολιτικοοικονομικό ξεκαθάρισμα, κάτι που θα φανεί τους επόμενους μήνες. Ήδη σε Ανατολή και Δύση μιλούν για την Ευρασιατική Ένωση οι μεν για την διατλαντική Ένωση οι δε.
Τα «μεγάλα» συμφέροντα δείχνουν απασχολημένα, δίνοντας ενδεχόμενα ένα διάλειμμα ανάσας στους πολίτες. Το τελευταίο πράγμα που επιθυμούν αυτή την στιγμή οι παγκοσμιοποιητές, είναι ένας πραγματικός λαϊκός ξεσηκωμός λόγω δυσβάσταχτων μέτρων, αφού δεν είναι έτοιμοι να επιβάλλουν και επίσημα την παγκόσμια κυβέρνηση ή αλλιώς την τάξη μέσω του χάους.
Άρα η σύγκρουση συμφερόντων, που βρίσκεται σε εξέλιξη, δίνει χρόνο στην ελληνική κοινωνία -για να επικεντρωθούμε στα δικά μας- ν’ ανασκουμπωθεί. Ήδη υψώνονται φωνές εξαίρετων οικονομολόγων που προτείνουν σωστά μέτρα, ενίσχυση των δημιουργικών δυνάμεων της χώρας και μειωμένη φορολογία. Μην ξεχνάμε ότι το ίδιο το ΔΝΤ αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να παραδεχτεί ότι η πολιτική λιτότητας ήταν λάθος.
Οι συγκυρίες γίνονται ακόμα πιο ευνοϊκές, αν αναλογιστεί κανείς, ότι η Ελλάδα -λόγω γεωγραφικής θέσης- βρίσκεται σε μια περιοχή, η οποία διεκδικείται το ίδιο από τις Μεγάλες Δυνάμεις, κάτι που μας δίνει ευκαιρία να διατηρήσουμε μια ενεργή ουδετερότητα μέσω πολιτικής ίσων αποστάσεων από τους δύο πόλους που δημιουργούνται. Ο Ελληνισμός (Ελλάδα-Κύπρος) οφείλει ν’ αποδείξει ότι μπορεί να αναλάβει τον ρόλο «επόπτη» στην ευρύτερη περιοχή, έως ότου λυθούν οι διαφορές των κέντρων εξουσίας.
Εν κατακλείδι θα επικρατήσει μια σχετική ησυχία λόγω «διαβουλεύσεων» των μεγάλων συμφερόντων. Η συγκεκριμένη ηρεμία, γεγονός σύνηθες πριν από κάθε καταιγίδα, είναι δυνατό ν’ ανατραπεί ανά πάσα στιγμή. Ο όποιος χρόνος «χαλάρωσης» των σχοινιών που, κακά τα ψέματα, μας έχει περάσει η παγκόσμια διαπλοκή, μας δίνει την ευκαιρία να κατανοήσουμε την δημιουργηθείσα πραγματικότητα, αποκτώντας ταυτόχρονα σωστά αντανακλαστικά. Διαδικασία απαραίτητη προς αντιμετώπιση των όσων θ’ ακολουθήσουν.
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων
πηγή
Δημοσίευση σχολίου
Δημοσίευση σχολίου