Για κάποιον λόγο ακατανόητο, δείχνουμε ως κράτος να έχουμε τη διάθεση να αυτοκτονήσουμε κάνοντας το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πρέπει μπας και ξεπεράσουμε το σημερινό αδιέξοδο, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι βαδίζουμε με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
Τα όρια της εθνικής αυτοκτονίας αγγίζουν, εάν αληθεύουν, όσα έφερε στο φως της δημοσιότητας η εφημερίδα «Το ΒΗΜΑ» και αφορούν στις προσλήψεις που έγιναν στον δημόσιο τομέα τα δυο τελευταία χρόνια, τη στιγμή που υποτίθεται ότι συμφωνούμε πως θα πρέπει να τον περιορίσουμε. Σύμφωνα λοιπόν με το ρεπορτάζ, πραγματοποιήθηκαν περίπου 70.000 νέες προσλήψεις, όπως αποκαλύπτει έκθεση της μόνιμης αντιπροσωπείας της Τρόικας στην Αθήνα…
Αποτέλεσμα αυτού, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων να έχει μειωθεί ελάχιστα και αυτό παρά τις χιλιάδες κανονικές και πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Τώρα κάτι φθηνές δικαιολογίες περί της ανάγκης να καλυφθούν κενά δεν τις λαμβάνουμε στα σοβαρά. Η εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων είναι η αιτία, αφού δεν είναι δυνατόν να πειστούμε ότι σε όλο τον δημόσιο τομέα των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, δεν υπήρχε πουθενά κανένας κατάλληλος να μετακινηθεί ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες. Εάν δεν υπάρχει, τότε έχουν κάθε λόγο να διαμαρτύρονται για την όποια αξιολόγηση, αφού είναι φυσικό να φοβούνται ότι το αποτέλεσμά της θα αποκαλύψει ότι πολλοί, από πλευράς ικανοτήτων, δεν έχουν κανένα λόγο να βρίσκονται στις θέσεις τους και αν τους πληρώνει ο φορολογούμενος για να μη γίνεται ποτέ η δουλειά…
Στην έκθεση μάλιστα σημειώνονται τα ακόλουθα αποκαλυπτικά: «Ενώ νομοθετούσαν κανόνες για μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων έκαναν προσλήψεις από το παράθυρο κι ενώ ψήφιζαν τον ‘Καλλικράτη’ για να γίνουν συνενώσεις των δήμων και να εξοικονομηθεί 1,5 δισ. ευρώ έκαναν πάνω από 12.000 προσλήψεις στους ΟΤΑ». Τα στοιχεία έχουν περιέλθει στα χέρια των πολιτικών αρχηγών… Πως γίνεται να έχει επιβληθεί το «1 πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις», να έχουν φύγει 40.025 εργαζόμενοι και ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων να έχει μειωθεί μόνο κατά 24.266 άτομα; Το 2010 συνταξιοδοτήθηκαν 53.336 υπάλληλοι, αλλά ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων παρέμεινε σταθερός στα 692.301 άτομα…
Ύστερα διαμαρτυρόμαστε για ποιον λόγο δεν μας παίρνουν στα σοβαρά! Λίγες μέρες υπομονή και θα το ξαναδούμε το έργο. Όλα όσα καταγράφονται μέσα στο κείμενο προγραμματικής συμφωνίας ανάμεσα στους κυβερνητικούς εταίρους αποτελούν το ευκταίο, όχι το εφικτό και λυπούμαστε που το λέμε. Οι φήμες που θέλουν τον Βασίλη Ράπανο να μην ορκίζεται και να παραμένει στην Εθνική Τράπεζα έχουν πολλαπλασιαστεί από χθες το βράδυ και μάλιστα πρόβλημα δεν είναι η υγεία του, αλλά το ότι ο άνθρωπος αντιλήφθηκε ότι οι δυνατότητες να ασκηθεί ορθολογική οικονομική πολιτική και να εξευρεθεί μια συμβιβαστική λύση με τους δανειστές, είναι σχεδόν μηδενικές.
Εν ολίγοις, το αδιέξοδο είναι πλέον ξανά ορατό. Τι μπορεί να γίνει; Να καταρρεύσει η κυβέρνηση και να αναλάβει ο Τσίπρας να μας σώσει; Δύσκολο. Μάλλον θα ακολουθήσει την ίδια τακτική, θα αρνηθεί να αποδεχθεί την ψήφο ανοχής της Νέας Δημοκρατίας και θα σύρει τη χώρα πάλι σε εκλογές. Τι κι αν οι λαοί ακόμα και των φυσικών μας συμμάχων, των χωρών του ευρωπαϊκού νότου, δεν μας βλέπουν και με πολύ θετικό μάτι και εκτός Ευρωζώνης; Δεν ιδρώνουν τα αυτιά ενώπιον της πολιτικής σκοπιμότητας.
Κατά τα άλλα θα ξεκινήσουν πάλι οι αφόρητοι λαϊκιστές τα ανέξοδα περί μονομερών καταγγελιών και τα λοιπά. Καλά, πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθούμε ότι αν δεν μπορούμε να περάσουμε στην Ευρώπη ούτε αυτά που συμφώνησε η παρούσα συμμαχική κυβέρνηση (κάντε υπομονή να αναπτυχθούμε…), τότε θα ήταν πιο έντιμο να πούμε «ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε» και να αποχωρήσουμε μόνοι μας από την Ευρωζώνη;
Προς τι ο αντιστασιακός οίστρος; Πώς να σε πάρουν στα σοβαρά μετά τα προαναφερθέντα και όταν δεν αντιλαμβάνεσαι ότι δεν διαπραγματεύεται ο ισχυρός με το πιστόλι στον κρόταφο αλλά ο αδύναμος; Γιατί ακόμα και να διαλυθεί η Ευρωζώνη, ποιος θα έχει μεγαλύτερο πρόβλημα; Η Ελλάδα ή οι εταίροι της που διαθέτουν σε τελική ανάλυση και μια βιομηχανική υποδομή;
Δεν τολμούμε να γράψουμε «ξυπνήστε πριν είναι πολύ αργά», διότι νομίζουμε ότι είναι ήδη πολύ αργά. Και γι’ αυτό, να είναι καλά η παρασιτική και βολεμένη πολιτική τάξη της μεταπολίτευσης με όλα αυτά τα φρούτα που γέννησε. Και το χειρότερο; Δεν φθάνει που παριστάνουν τους σωτήρες και κραυγάζουν στα παράθυρα. Κάποιοι, εμφανώς, το έχουν πιστέψει κιόλας… Ε, ρε… μπόγιας που μας χρειάζεται…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου
Δημοσίευση σχολίου