Μπορεί η Ελλάδα να μην συμμετέχει στα τελικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου και να χάσαμε έτσι την ευκαιρία να διεκδικήσουμε έναν νέο θρίαμβο. Ωστόσο, η καθημερινότητα μας προσφέρει κι άλλες ευκαιρίες για … κερκίδα. Τελικά, εμείς, στην υπόθεση Brexit με ποιόν είμαστε;
Στα social media, στο σύγχρονο μεγάλο καφενείο, οι προδομένοι ψηφοφόροι του «όχι» του ελληνικού δημοψηφίσματος βρήκαν την ευκαιρία να ξεσπάσουν! Να αναζητήσουν την δικαίωση μέσα από την ψήφο των Βρετανών, αγνοώντας (σκόπιμα) ότι μιλάμε για τελείως διαφορετικά πράγματα. Άλλο πράγμα ήταν το δημοψήφισμα του Αλέξη κι άλλο του Κάμερον. Ας μη ξεχνάμε, επίσης, ότι το Bremain το στήριξαν κυρίως σοσιαλιστές και αριστεροί και ένα μόνο κομμάτι του συντηρητικού χώρου, σε αντίθεση με το «όχι» των Αθηνών…
Η κυβέρνηση Τσίπρα πήρε έγκαιρα και σωστά θέση υπέρ του Bremain. Κι αυτό διότι γνωρίζαμε από πριν ότι το Brexit θα επανέφερε την συζήτηση και για το Grexit. Κάθε αναταραχή στην Ευρώπη θα μας έφερνε σε μειονεκτική θέση, σε μία περίοδο που θα θέλαμε την βοήθεια της Ευρώπης για να πάρει μπροστά η Οικονομία μας. Δυστυχώς, οι φόβοι μας αρχίζουν να επιβεβαιώνονται. Πριν καλά – καλά μάθουμε το τελικό αποτέλεσμα των εκλογών, άρχισαν οι πρώτες δηλώσεις που συσχετίζουν το Brexit με το Grexit. Κι αναφερόμαστε στις δηλώσεις του Alan Greenspan.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το επόμενο χρονικό διάστημα θα είναι αρκετά δύσκολο για την Αθήνα. Κι αυτό διότι είμαστε ήδη σε μειονεκτική θέση. Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι με ποιόν είμαστε! Νομίζουμε ότι αυτό θα έπρεπε κανονικά να ήταν λυμένο. Ότι είμαστε κάθε φορά ταυτισμένοι με τα δικά μας συμφέροντα. Το ερώτημα είναι τι ακριβώς κάνουμε από εδώ και πέρα για να τα υπερασπιστούμε!
Είναι τελείως παράλογο να πανηγυρίζει κανείς για το Brexit σε μία καθαρά ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα. Αν νομίζουμε ότι με αυτό τον τρόπο θα ανοίξουν τα θησαυροφυλάκιά τους οι Γερμανοί και θα αρχίσουν να μας στέλνουν λευκές επιταγές, τότε δεν έχουμε διδαχτεί το παραμικρό απ’ όσα έχουν γίνει…
Η Ευρώπη είναι περισσότερο γερμανική απ’ ότι θα έπρεπε. Αλλά ακόμη και οι οπαδοί του Bremain δεν ψήφισαν την παραμονή στην Ευρώπη επειδή ήθελαν οπωσδήποτε μία Ευρώπη που θα προστάτευε τους πιο αδύναμους. Οι άνθρωποι από το νησί ήθελαν πάντα μία χαλαρή σχέση με την ΕΕ, έτσι ώστε να έχουν μόνο τα οφέλη του ελεύθερου εμπορίου. Το δικό τους σκεπτικό δεν έχει την παραμικρή σχέση με αυτά που σκεπτόμαστε εμείς στον ευρωπαϊκό νότο για το πώς πρέπει να είναι η Ενωμένη Ευρώπη.
Η Ελλάδα, επίσης, έχει να χάσει αρκετά από το Brexit από τις διμερείς μας σχέσεις. Οι Βρετανοί τουρίστες, για παράδειγμα, είναι από τους καλύτερους πελάτες της τουριστικής μας βιομηχανίας. Επίσης, η Μεγάλη Βρετανία είναι ένας από τους μεγαλύτερους εμπορικούς μας εταίρους. Να μην αναφερθούμε στους Έλληνες που ζουν και εργάζονται στην Μεγάλη Βρετανία και στο πως θα επηρεαστεί η ζωή τους. Προς τι λοιπόν οι πανηγυρισμοί;
Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μία εθνικιστική τάση που κερδίζει έδαφος σε όλη την Ευρώπη. Κι αυτό είναι φυσικό, αφού οι άνθρωποι «αγοράζουν» πιο εύκολα τα κλειστά σύνορα από την ανάγκη της αύξησης της ανταγωνιστικότητας. Τους είναι δύσκολο να δεχτούν ότι αν δεν παράγουν καλύτερα προϊόντα θα χάσουν χρήματα από τις νέες μεγάλες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη που αναζητούν την δική τους θέση στον χάρτη και το δικό τους μερίδιο στην πίτα. Θα θυμάστε ότι πριν από λίγα χρόνια είχαμε στα χέρια μας τηλέφωνα Nokia και Siemens. Σήμερα έχουμε Apple και Samsung. Κι αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα. Για το γεγονός ότι τα Nokia δεν πουλάνε δεν φταίει σίγουρα η κακή Ευρώπη.
Θα μπορούσαμε να απαντήσουμε με καλύτερα προϊόντα, με πιο ανταγωνιστικές τιμές. Αλλά αυτό είναι δύσκολο, απαιτεί προσπάθεια, νέα κεφάλαια και ανατροπές. Αντί γι αυτό σκεφτόμαστε να κλειστούμε ο καθένας στο σπίτι του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τάση αυτή κερδίζει έδαφος κάθε μέρα σε όλη την Ευρώπη. Κερδίζει και στην Ελλάδα. Ας σκεφτεί κάθε ένας για τον εαυτό του αν αυτός είναι πράγματι ένας λόγος για να πανηγυρίζει…
Το πραγματικό πρόβλημα με μας είναι ότι είμαστε οι φτωχοί συγγενείς στην Ευρώπη. Γνωρίζουμε ότι το συμφέρον μας είναι να βρισκόμαστε στο επίκεντρο των αποφάσεων, αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβεί στην κατάσταση που είμαστε. Αυτό που θα έπρεπε, λοιπόν, να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να πάρει και πάλι μπροστά η μηχανή της Οικονομίας για να ισχυροποιηθεί η θέση μας. Κι αυτό δεν μπορεί να συμβεί έξω από την Ευρώπη, όσο «κακή» κι αν θεωρούμε ότι είναι αυτή.
Θανάσης Μαυρίδης
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου